Kiedy koniec staje się początkiem: Miniaturki

Déjà vu?

Jeśli Szanowny Czytelnik odnosi wrażenie, że gdzieś już widział ten chłam, niech się nie denerwuje, nie rzuca Avadami na prawo i lewo i zechce wysłuchać mnie do końca. Szanowny Czytelnik powinien wiedzieć, że to nie jest nieudolna próba plagiatu, ale (równie nieudolna) próba odratowania tego, co czasy świetności ma już dawno za sobą. Lata temu publikowałam to opowiadanie na Onecie, ale w klasie maturalnej mój wyrywny duch stracił ochotę do ciągnięcia (choć bardziej adekwatne byłoby określenie "wleczenia") tej historii i zakończyła się ona równie gwałtownie, co rozpoczęła. Dziś jednak poczucie niespełnionego obowiązku wciąż nie daje mi spokoju, w związku z czym postanowiłam za wszelką cenę pozwolić moim bohaterom na wyrwanie się z tej przeklętej czarnej dziury, w której utknęli na kilka dobrych lat. Proszę zatem Szanownego Czytelnika o pomoc bowiem nie od dziś wiadomo, że liczna publika jest najskuteczniejszym motorem do działania, a konstruktywna krytyka nie pozwala zadufanemu w sobie Autorowi wlecieć zbyt wysoko nad ziemię. Autor zatem będzie rad, jeśli Szanowny Czytelnik zechce mu towarzyszyć w tej mozolnej drodze ku szczęśliwemu (albo i nie) zakończeniu.

Kiedy koniec staje się początkiem

Miniaturki

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Obserwatorzy