Pobawmy się w dom.

Pobawmy się w dom.

Zamieszkamy razem, kupimy łóżko, szafę, dwa krzesła i stół. Co dzień będę wstawać wcześnie rano, żeby przygotować ci śniadanie i zaparzyć kawy. Będziesz  wychodził do pracy i wracał późnym wieczorem. Ja będę udawać, że umiem gotować, a Ty – że smakuje ci moje jedzenie. Będziesz zjadał przypalonego kotleta z niedogotowanymi ziemniakami i - tłumacząc się  zmęczeniem - uciekał pod prysznic. W tym czasie będę zmywać naczynia z prędkością światła, żeby móc udawać że śpię, kiedy ty wyjdziesz z łazienki. A ty będziesz udawał, że naprawdę śpię.

Z czasem zaczniesz udawać,  że nie widzisz jak uśmiecham się do telefonu, kiedy dostaję sms-a od mojego mechanika. I będziesz starał się wyglądać na zaskoczonego, gdy czwarty raz w tym samym miesiącu zepsuje mi się samochód. Ja też będę udawać, że nie czuję damskich perfum na twojej koszuli, gdy wracasz z nocnej zmiany. Będę odwracać wzrok podając ci herbatę, jeśli nie zdążysz przełączyć czatu portalu randkowego na  służbowe notatki.

Twoja sekretarka będzie kupowała bieliznę i biżuterię, które podarujesz mi na urodziny i pod choinkę. Będzie też wysyłała mi kwiaty na nasze rocznice. Ja będę udawała, że nie wolę złota od srebra i że jedenasta para koronkowych majtek jest spełnieniem moich marzeń.

 Będziesz udawał, że nie widzisz kolejnych zmarszczek pojawiających się na mojej twarzy, a ja przeoczę mnożące się siwe włosy na twojej coraz rzadziej golonej brodzie. Będziemy udawali że się nie starzejemy. Że nie tracimy sił. Że wszystko jest w porządku. Będziemy udawali, że jesteśmy szczęśliwi.

Pewnego ranka jedno z nas się nie obudzi. Wtedy drugie będzie udawało, że nie pęka mu serce i że nic nas nie łączyło. I będzie udawało, że nigdy nie kochało. Będzie tak udawało, aż w końcu i ono po raz ostatni zaśnie pewnego wieczoru. I wszyscy będą udawali, że to drugie nie umarło z tęsknoty. Będą udawali, że nie widzieli między nami miłości. Że nie widzieli jak całą noc czuwałeś przy mnie gdy leżałam chora, choć rano miałeś wcześnie wstać. Że nie widzieli jak jeździłam do sąsiedniego miasta po zakupy, kiedy w pobliskim sklepie zabrakło twojej ulubionej kawy.

Pobawmy się w dom.

Będziemy udawali, że jesteśmy sobie obojętni.

Pobawmy się dom.

Potem zostanie po nas już tylko łóżko, szafa, dwa krzesła i stół.

Pobawmy się w dom.

Proszę, pobawmy się w dom, bo nie potrafię udawać, że umiem bez ciebie żyć.

***